RUCH ZAWISZACKI

Harcerska Służba Liturgiczna 1982 – 1990

Wprowadzenie przez Jaruzelskiego stanu wojennego 13 grudnia 1981 r. gwałtownie przerwało istnienie Niezależnego Ruchu Harcerskiego. Kilka pierwszych tygodni przerwy w zajęciach grupa młodych instruktorów (przeważnie studentów) poświęciła na wypracowanie nowej koncepcji pracy. Trudno było określić jakie warunki zapanują w Polsce pod rządami hunty Jaruzelskiego. Najpewniejszym oparciem wydawał się Kościół. Pomysł ten poparła Kuria Biskupia i zaakceptował ks. bp. Bolesław Pylak. Lubelscy zawiszacy (członkowie środowiska „Zawiszy”) przyjmując patronat Biskupa postanowili nie tylko skorzystać z „gościny” w parafiach, ale też w pełni włączyć się w życie lokalnego Kościoła. Ponieważ jednym z głównych postulatów formacji harcerskiej jest służba w sposób naturalny główną formą uczestnictwa harcerzy w życiu parafii stało się podjecie przez harcerzy służby liturgicznej. Często dochodziło do scalenia obu nurtów: harcerze stawali się ministrantami, a ministranci – harcerzami.