Chronologia środowiska
Zainicjowany w roku 2011 Harcerski Korpus Kadetów sięga swoimi korzeniami roku 1967. To wówczas dobiegł ostatecznego kresu okres „odrodzenia harcerstwa”, któremu złudne nadzieje stworzył tzw. „zjazd łódzki” z grudnia 1956 r. Już po 2-3 latach, a więc przed rokiem 1960, opanowane przez komunistów władze ZHP pozbyły się (to znaczy zmusiły do odejścia) rzeszę najwartościowszych instruktorów na czele z Aleksandrem Kamińskim i Józefem Grzesiakiem „Czarnym”. Tak było we władzach centralnych (Głównej Kwaterze ZHP). Jeszcze gorzej sytuacja wyglądała w chorągwiach i hufcach. Poza kilkoma środowiskami w Polsce, którym udało się utrzymać, przynajmniej w części, tradycyjne formy i treści działania, harcerstwo zostało niemal doszczętnie zniszczone, oderwane od swoich korzeni i powtórnie zamienione w prosowiecka „kuźnie janczarów” – z tym, że zrobiono to inteligentniej niż w latach pięćdziesiątych. W tej atmosferze fenomenem stały się narodziny i rozwój lubelskiego środowiska późniejszych „zawiszaków”.
Historię lubelskiej „ZAWISZY” można ująć w kilka faz. Stanowią je:
Turystyczna Drużyna Środowiskowa (o utajnionym, znanym tylko jej członkom imieniu Andrzeja Małkowskiego) – to lata 1967 – 72;
Szczep Drużyn Nieprzetartego Szlaku „ZAWISZA” – to lata 1972 – 76;
Szczep Drużyn Środowiskowych „ZAWISZA” – to lata 1976 – 80;
Hufiec Lubelski „ZAWISZA” Niezależnego Ruchu Harcerskiego – to okres IV – XII 1981 r.
Lubelskie środowisko zawiszackie, działające metodą harcerską w ramach Diecezjalnego Duszpasterstwa Liturgicznej Służby Ołtarza (Harcerska Służba Liturgiczna) – to lata 1982 – 90
Drużyna przy LO SHK”Z” (harcerskim Liceum Ogólnokształcącym Stowarzyszenia Harcerstwa Katolickiego „ZAWISZA”) – to lata 1991 – 1994;